کد مطلب:317089 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:343
اباالقربه (سقائی و آب دادن)
اصولا سقائی در سرزمین عربستان به ویژه در آن تاریخ از القاب بسیار مهم و در خور توجه بوده و دلیل آن نیز كاملا روشن می باشد. همانطور كه خوانندگان محترم آگاهی دارند سرزمین عربستان با آن وسعت از نظر آب بسیار بسیار در مضیقه بوده و گرما و سوزندگی هوا این امر را تشدید می نموده است به طوری كه درآن زمان هر كجا چشمه و یا آبی دیده می شد بلافاصله محل اقامت و تمركز قبیله و خانواده ای می گردید و بدیهی است افرادی كه در فاصله دور از آب و منبع آن سكنی داشتند از نظر احتیاج با چه وضعی روبرو بودند و به همین جهت افرادی كه در رفع این نقیصه و یا این مضیقه می كوشیدند و در این راه خیر یعنی رفع بی آبی ساكنین همت به خرج می دادند مورد احترام و اكرام همگان قرار می گرفتند. سقائی و یا سقایت از بهترین و عالی ترین القابی بود كه در آن تاریخ متداول و به افراد معتبر داده می شد.
از آنجائی كه خاندان رسالت همواره پیشرو كارهای خیر
[ صفحه 48]
و عالم المنفعه بودند در این كار نیز چه در زمان جنگ و چه در زمان صلح كوشا بوده و تا حد فداكاری بذل همت نموده اند مثلا حضرت امیر (ع) در غزوات بدر و حدیبیه سقایت را به عهده داشتند و یا حضرت امام حسین (ع) در جنگ صفین كه در معیت پدر بزرگوار خود بودند و اهالی عراق چار بی آبی عجیبی گردیدند و در رفع آن فداكاری درخشانی را به منصه ظهور گذاردند.
اصولا برای سقائی درجات و مراتبی قائل شده اند و به طور كلی آن را به دو نوع تقسیم نموده اند اول - در حالت صلح و دوم - در حالت جنگ.
سقائی در حال صلح نیز دو قسم می باشد یكی جنبه كسبی دارد مانند كسی كه كار و حرفه و شغل او سقائی است و برای امرار معاش از این طریق صاحب درآمد می گردد و این كار چون از نظر گرداندن زندگانی روزمره ضروری است لذا به عنوان «كسبی» شناخته شده لیكن دومی كه صورت مستحب و قربته الی الله دارد و عامل آن بدون آن كه كمترین نظر مادی داشته باشد در كاهش دادن بی آبی مردم
[ صفحه 49]
سعی و كوشش می كند كه البته نوع اول چون جنبه انتفاعی دارد نمی تواند اهمیت و ارزش زیادی به خود بگیرد ولی نوع دوم كه صرفا جنبه نزدیكی به خداوند و در طریق روحانیت و معنویت می باشد ارزنده و مورد اكرام است و سقایتی كه خانواده خاتم النبیین به آن مبادرت داشتند از همین قسم یعنی به صورت قربة الی الله محسوب و منظور می گردد.
سقائی و سقایت در زمان جنگ نیز از 2 قسم تشكیل می گردید یكی مستحب و دیگری واجب.
سقایتی كه در موقع جنگ مستحب خوانده می شد مربوط به رفع تشنگی از افرادی بود كه همراه جنگجویان و در معیت آنها به میدان جنگ آمده و اگر آب دیروز زود به آنها می رسید تحمل آن را داشتند ولی سقایت واجب در حالتی است كه جنگجویان و یا همراهان از شدت عطش با مرگ دست به گریبان باشند و در آن صورت جنبه وجوب دارد و هر فردی برای رهائی آنان موظف است كه برای رساندن آب نهایت فداكاری را بنماید كه عالی ترین نمونه آن همان حضرت اباالفضل می باشد كه در آن وضع به خصوص روز كربلا
[ صفحه 50]
در این راه چه كرد و چه صحنه از فداكاری از خود برجای گذارد. و به همین جهت است كه حضرت عباس كه چه در زمان صلح از نظر تقرب به درگاه باری تعالی و چه در هنگام جنگ از جهت رساندن آب به افراد و خویشانی كه در حال موت بودند وظیفه سقایت را به اعلاترین درجه انجام داده و به عنوان سقا كه از برازنده ترین القاب آن زمان می باشد معروف و موصوف گردید.
از آنجائی كه خاندان رسالت همواره پیشرو كارهای خیر
[ صفحه 48]
و عالم المنفعه بودند در این كار نیز چه در زمان جنگ و چه در زمان صلح كوشا بوده و تا حد فداكاری بذل همت نموده اند مثلا حضرت امیر (ع) در غزوات بدر و حدیبیه سقایت را به عهده داشتند و یا حضرت امام حسین (ع) در جنگ صفین كه در معیت پدر بزرگوار خود بودند و اهالی عراق چار بی آبی عجیبی گردیدند و در رفع آن فداكاری درخشانی را به منصه ظهور گذاردند.
اصولا برای سقائی درجات و مراتبی قائل شده اند و به طور كلی آن را به دو نوع تقسیم نموده اند اول - در حالت صلح و دوم - در حالت جنگ.
سقائی در حال صلح نیز دو قسم می باشد یكی جنبه كسبی دارد مانند كسی كه كار و حرفه و شغل او سقائی است و برای امرار معاش از این طریق صاحب درآمد می گردد و این كار چون از نظر گرداندن زندگانی روزمره ضروری است لذا به عنوان «كسبی» شناخته شده لیكن دومی كه صورت مستحب و قربته الی الله دارد و عامل آن بدون آن كه كمترین نظر مادی داشته باشد در كاهش دادن بی آبی مردم
[ صفحه 49]
سعی و كوشش می كند كه البته نوع اول چون جنبه انتفاعی دارد نمی تواند اهمیت و ارزش زیادی به خود بگیرد ولی نوع دوم كه صرفا جنبه نزدیكی به خداوند و در طریق روحانیت و معنویت می باشد ارزنده و مورد اكرام است و سقایتی كه خانواده خاتم النبیین به آن مبادرت داشتند از همین قسم یعنی به صورت قربة الی الله محسوب و منظور می گردد.
سقائی و سقایت در زمان جنگ نیز از 2 قسم تشكیل می گردید یكی مستحب و دیگری واجب.
سقایتی كه در موقع جنگ مستحب خوانده می شد مربوط به رفع تشنگی از افرادی بود كه همراه جنگجویان و در معیت آنها به میدان جنگ آمده و اگر آب دیروز زود به آنها می رسید تحمل آن را داشتند ولی سقایت واجب در حالتی است كه جنگجویان و یا همراهان از شدت عطش با مرگ دست به گریبان باشند و در آن صورت جنبه وجوب دارد و هر فردی برای رهائی آنان موظف است كه برای رساندن آب نهایت فداكاری را بنماید كه عالی ترین نمونه آن همان حضرت اباالفضل می باشد كه در آن وضع به خصوص روز كربلا
[ صفحه 50]
در این راه چه كرد و چه صحنه از فداكاری از خود برجای گذارد. و به همین جهت است كه حضرت عباس كه چه در زمان صلح از نظر تقرب به درگاه باری تعالی و چه در هنگام جنگ از جهت رساندن آب به افراد و خویشانی كه در حال موت بودند وظیفه سقایت را به اعلاترین درجه انجام داده و به عنوان سقا كه از برازنده ترین القاب آن زمان می باشد معروف و موصوف گردید.